Kwas borowy

Kwas borowy zwany potocznie „kwasem bornym”, występuje w przyrodzie jako minerał. Obecny jest w soli morskiej i roślinach. Jest rozpuszczalny w wodzie. Wykazuje słabe działanie antyseptyczne oraz wysuszające i ściągające. Ułatwia ziarninowanie. W niewielkim stopniu wchłania się przez nieuszkodzoną skórę. W przypadku wchłonięcia wykazuje działania toksyczne. Niebezpieczeństwo wchłonięcia jest szczególnie duże w przypadku stosowania na błony śluzowe, rozległe rany, oparzenia i zmiany zapalne oraz u noworodków i małych dzieci. Z organizmu wydalany jest przez nerki.

Historia kwasu borowego sięga kilku tysięcy lat wstecz. Stosowany był na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Był wtedy używany jako konserwant, środek antyseptyczny oraz jako środek do czyszczenia.

Zastosowania:
Rozcieńczony roztwór kwasu borowego jest środkiem dezynfekującym. W laboratoriach jest stosowany jako środek neutralizujący do przemywania skóry po oblaniu ługami. Środek złuszczający i ściągający. W mieszaninie z talkiem jest składnikiem zasypki do stóp zwalczającej przykry zapach i nadmierne pocenie.
Kwas borny stosunkowo łatwo wchłania się z uszkodzonego naskórka lub błony śluzowej, podczas gdy wydalanie z organizmu jest bardzo wolne. Skutkiem tego jest gromadzenie się preparatu
w wątrobie oraz układzie nerwowym. Długotrwałe stosowanie kwasu borowego może prowadzić także do uszkodzenia nerek.
Ponadto Kwas borowy jest stosowany jako składnik nawozów, impregnat do drewna, składnik do produkcji szkła borowego i farb. Jest wykorzystywany również jako substancja konserwująca E284, która uniemożliwia rozwój i przetrwanie mikroorganizmów w czasie przechowywania produktu.

Wskazania:
Zewnętrznie na rany i oparzenia. W preparatach złożonych jest stosowany w bakteryjnym zapaleniu pochwy, w ostrych stanach zapalnych błony śluzowej nosa. Pochodna – tetraboran sodu: zakażenia bakteryjne i kandydoza błon śluzowych jamy ustnej. Jako składnik preparatów złożonych w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej.
Przeciwwskazania:
Nie stosować u dzieci szczególnie poniżej 4. roku życia, na duże lub sączące się rany, rozległe zmiany zapalne ani duże powierzchnie.